RPG

- Widziałem już sporo, ale czy wiele to jeszcze nie wiem. A jedynie będę mógł więcej powiedzieć, jak tylko będę mógł się odrobinę przyjrzeć. - tutaj wyraźnie westchnął. Może nie pamiętasz, ale wspominałem już, że moja rodzina nie żyje. Nie skłamałem w tamtej sytuacji, a teraz myślę że mogę powiedzieć odrobinę więcej... - na chwilę przestał mówić i wziął łyk z kufla, a następnie kontynuuje - Nie wiedząc jak, ale nagle pojawił się u nas w domu jakiś chaośnik i wymordował prawie, że wszystkich. Żyję tylko dzięki ojcu, bo on próbując walczyć z tym stworem kupił wystarczająco mi czasu, abym mógł uciec. W ten sposób jakoś udało mi się przeżyć, choć powstał pewien problem. Bowiem nasz Wolfgart uparł się i chyba chce mnie zabić za bycie świadkiem całej masakry.
Następnie wziął kolejny łyk - Także widzę, że każdego z nas coś mniejszego lub większego goni. W Górach Szarych jest pewien alchemik, mój przyszły mistrz od którego będę poznawał zaawansowane sztuki tworzenia mikstur. Choć, nie doprecyzowaliśmy jeszcze terminu, więc może się mnie spodziewać nawet za jakieś kilka miesięcy. Także jak mawiają, wziąłem worek z rzeczami na plecy i wyruszyłem w przygodę, chyba nawet i w nieznane.

Otto po zakończeniu swojej historii zaczął osuszać kufel i nawadniać swoje gardło. Wysłuchał opowieści Gottfrieda, splunął kiedy usłyszał imię swojego brata i osuszył jeszcze jeden kufel. Na wzmiankę Bruno o jednej pomocnej ręce skwitował szyderczym uśmiechem i szybką odzywką gdzie żołdak może wsadzić swoje dwie zdrowe ręce.

Otto rozejrzał się po biesiadnikach, patrząc na krasnoludzkiego mruka i narąbanego hochlandera stwierdził, że trzeba powoli przygotowywać się do odpoczynku.

- Panowie i Panie, chyba trzeba powoli zbierać się do odpoczynku, może niech Anya i Nina zbiorą się do swoich pokoi, a spragnieni jeszcze chwilę posiedzą. Może niech Storren też już idzie, jeśli nie ma ochoty brać udziału w rozmowie - popatrzył krzywo na krasnoluda, mruczącego niezrozumiale pod nosem.

  Kiedy przy stole zostali już tylko we czterech, po powrocie Dietra, który zdaniem rzemieślnika bardziej zajmował się spoglądaniem na wszystkie panie w karczmie niż utrzymywaniu czystości dźwięku swojego instrumentu, nad czym Otto żałował, gdyż młody bard miał zadatki na dobrego muzyka, Otto pochylił się i zaczął mówić półgłosem:
- Dla wyjaśnienia, pierwsza sprawa, Dieterze, oczywiście że szukałem informacji na ten temat ale po pierwsze primo, nie jest łatwo szukać informacji o czymkolwiek przypominającym magię na terenie Imperium, szczególnie jak deptali mi po piętach Łowcy. Po drugie primo, nie stać mnie na najlepszych medyków, a niestety tacy są potrzebni, bo jest to raczej wyjątkowe schorzenie jeśli w ogóle jest to schorzenie. Liczę się z tym, że może to być coś niebezpiecznego, ale proszę się nie dziwić że nie spieszę się do wydłubania sobie oka gdy, jak na razie, nie ma ku temu powodów. Ojciec mój mówił mi w dzieciństwie, tak sobie teraz podczas tej rozmowy przypomniałem, że nie powinienem się wstydzić swojego wyglądu i być dumny z dziedzictwa. Goblin niech mnie zażre razem z butami, jeśli wiem co to znaczy. Czy to co ojczulek powiedział to prawda czy mówił to by mnie pokrzepić, naprawdę nie wiem. Chętnie przyjmę każdą pomoc w tej sprawie i z góry dziękuję, Gottfriedzie.

Otto łyknął trochę piwa i kontynuował:
- Druga sprawa, co z naszymi zacnymi paniami? Zamierzamy je zabrać ze sobą? Gdzie zamierzamy iść dokładnie? Z krasnoludem najpierw? Moim zdaniem powinniśmy spokojnie przemyśleć dalsze nasze ruchy, bo nie ukrywam że sytuacja jest dość nieciekawa. Proszę mi wybaczyć, że nie mówiłem wcześniej o swojej historii, ale po swoich przeżyciach nie należę do zbyt ufnych osób. To niestety naraziło nas na pewne, hmm, niedogodności, za co bardzo przepraszam. Nie uważam jednak, że moja decyzja była zła, jednak od teraz możecie Panowie liczyć na całkowitą moją szczerość - Otto lekko podniósł się i ukłonił w stronę towarzyszy.

- I na koniec trzecia sprawa, może dobrze byłoby wymyślić dla nas nowe pseudonimy na czas podróży, bo nasze imiona są, że tak powiem, spalone niczym zajazd w którym niedawno byliśmy. I kiedy mówię spalone, to mam na myśli czarną bryłę którą moja siostra nazywa pieczenią z kaczki, która na weselu brata siostrzenicy mojego ojca prawie doprowadziła do natychmiastowego odejścia z tego świata kapłana jak i państwa młodych, kiedy to.... - rzemieślnik odpłynął w opowieść niezwiązaną z tematem i która nie interesowała nikogo, mimo iż była dość interesująca. Po przerwaniu opowieści przez kompanów Otto przeprosił za dygresję i oddał głos innym przy stole, zajmując się na powrót nawilżaniem gardła.

Dieter po zakończeniu występu dołączył do kompanów i bez pośpiechu zabrał się za kolację, której wcześniej nie miał czasu spożyć. Słuchając Otta zamyślił się chwilę i odparł.

Nikt nie mówi o wydłubaniu Ci teraz oka, ale sprawy tej nie można pozostawić samej sobie. Jeżeli Twoja przypadłość ma cokolwiek wspólnego z magią, to jest ona niebezpieczna. Nie mówię tu oczywiście sensu stricto o kolorze Twoich oczu. Fioletowy zdarza się naturalnie i jeżeli taki mieli Twoi przodkowie, to czego miałbyś się wstydzić? Dieter zmierzył wzrokiem kupca. Znacząca część mojej najbliższej rodziny ma fioletowe oczy, a Ty bynajmniej nie jesteś pierwszą osobą poza rodziną o tym kolorze, którą spotkałem, więc głowa do góry i pierś do przodu -- to nie czyni Cię w żadnym stopniu odmieńcem. Jednakże - muzyk zrobił krótką pauzę -  miej na uwadze, że nie ma bezpiecznej magii, są tylko osoby, które nauczyły się minimalizować jej ryzyko, więc cieszy mnie, że przyjąłeś pomoc Gottfrieda. Jeżeli jednak poważnie myślałeś o odkryciu tajemnic tej księgi i swojej przypadłości, to powinieneś rozważyć zostanie żakiem, ewentualnie uczniem jakiegoś czarodzieja.

Po zjedzeniu części kolacji i popiciu jej piwem Dieter kontynuował:

Karczmarz zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach. Nie wiem jak się to stało, ale wnioskować można, że przeżył i że szukać będzie swojej zguby. Pytanie czy uważamy, że był tylko ofiarą i nie miał nic więcej wspólnego z tym procederem. Myślę, że należy porozmawiać z dzieckiem i zapytać gdzie mógł udać się jej ojciec oraz czy wie coś o tym co działo się w piwnicy. Jeżeli nic nie wzbudziłoby naszych podejrzeń, to może udałoby się nam zwrócić ją ojcu. Otto, czegoś ciekawego już się od niej dowiedziałeś? Odnośnie Panienki Anyi, uważam, że nasze podróże są zbyt niebezpieczne, aby ona kontynuowała je z nami. Uczyni oczywiście jak będzie chciała, ale ja planowałem zaproponować jej zamieszkanie z moją rodziną, to dobrzy ludzie, którzy o nią zadbają. Znam kilka osób w Altdorfie, mam też trochę odłożonych pieniędzy i na podróż do Salzenmund powinno wystarczyć. Jeżeli Panienka się zgodzi, to będę musiał zorganizować transport i rzeczy z tym związane, ewentualnie coś jeszcze dorobić. Następnie zostaje wysłanie listu z ostrzeżeniem do Karak Norn, próba zebrania informacji o Ondurinie i zapewne zaciągnięcie kilku przysług, aby to wszystko wykonać. Dalej nie wiem, zależy jak sprawy ułożą się w stolicy, ale zapewne udanie się z wami ewentualnie za wami.

My z Gottfriedem w przeciwieństwie do was niczym się nie naraziliśmy, ale dla pewności mogę być od teraz znany jako Luitwin Schechter, wędrowny muzyk z Dietershafen, był to jeden z moich przyjaciół, z którym podróżowałem w trupie, więc niech to będzie moje skromne memento, dla zmarłego kompana.

Muzyk wysłuchał postanowienia dziewczyny ze smutkiem malującym mu się na twarzy. Wyraźnie nie był zainteresowany jedzeniem i czekał na reakcję towarzyszy.

Storren pokiwał tylko głową w niezrozumiałym geście, oparł łokcie o blat stołu i pochylił nad nim łapiąc na głowę. Wyglądało jakby nie miał apetytu. Nie tknął nawet piwa.