RPG

W dzieciństwie słyszeliście pewnie opowieści o Wielkiej Wojnie z Chaosem. Historia Magnusa Pobożnego i jego zwycięstw nad armiami Chaosu jest powszechnie znana. Chociaż w ciągu 200 lat, jakie upłynęły od tamtej pory, nie brakło wojen i zagrożeń, Imperium nigdy wcześniej nie stanęło w obliczu takiego niebezpieczeństwa. Aż do teraz. Archaon, Władca Chaosu zaatakował imperium, wiodąc pięć potężnych armii. Z pustkowi Chaosu wyruszyły hordy mutantów, koszmarnych potworów, dzikich barbarzyńców i ogarniętych obłędem czarnoksiężników. Biczownicy i wróżbici głosili, że oto nadszedł kres ludzkości. Łatwo było w to uwierzyć, gdy hordy najeźdźców plądrowały i paliły wszystko na swojej drodze pustosząc północne prowincje imperium.
    W ciągu kilku ostatnich miesięcy słyszeliście niezliczone opowieści. Ludzie powiadają, że Sigmar znów stąpa po ziemi. Podobno armia wilków zaatakowała kislevskie miasto Erengard. Dawni bohaterowie powstają z grobów, by bronić Imperium. Ludzie zapewniają, że pod Middenheim odniesiono wielkie zwycięstwo. Mówi się, że Talabheim szalej zaraza.
Możecie wierzyć tylko w to co widzieliście, a widzieliście już wiele – kryjące się po lasach rozbite oddziały mutantów i zwierzoludzi walczące o kryjówkę z bandytami kryjącymi się przed sprawiedliwością Imperatora Karla Franza. Niektórzy na własne oczy widzieli jak weterani walk zmieniają się po jakimś czasie w pokraczne bestie. Niektórym udało się uciec, inne skończyły zabite stalą, bądź spalone na stosie. Wielu z tych, którzy się nie zmienili straciło rozum i również wzbudzali zainteresowanie łowców czarownic – inkwizycji mającej na celu wyplenienie chaosu z trzewi Imperium zanim znów się rozwinie. Były też inne niebezpieczeństwa, często bardziej złowrogie, bo zupełnie niespodziewane dla uczciwego obywatela. Po odzyskaniu kontroli nad większą częścią imperium armia i przydrożni sędziowie zaczęli przetrząsać wielkie tereny w celu odszukania i przykładnego ukarania dezerterów. Podróżując traktem minęliście niejedno drzewo z wygiętymi gałęziami, aż trzeszczącymi pod ciężarem domniemanych zdrajców ludzkości. Większość z nich wyglądała jak zwykli ludzie, których żebra można było dostrzec spod skóry długo przed ich śmiercią. Takie drzewa należało omijać. Smród ciał wabił sfory wygłodniałych psów, które nie wahały się zaatakować ludzi. Nie tylko psy oszalały. Ośmielone ucztowaniem na zmasakrowanych podczas bitew ciałach kruki stały się na tyle bezczelne, że starały się kąsać nawet ludzi śpiących pod gołym niebem . 

```000```

Trójka postaci szła powoli traktem otoczonym z obu stron leśnymi ostępami. Ubita droga była szeroka jednak grupa poruszała się po jej krawędzi bacznie obserwując okolicę i nerwowo oglądając się za siebie. W pamięci miała jeszcze ostatnio miniętą opustoszałą osadę. Żołnierze nie zdążyli przed wymarszem dobrze zakopać wspólnej mogiły jej mieszkańców i w okolicy roiło się mnóstwo zdziczałych psów. Powoli zaczynało brakować zapasów a zwierzyny w lesie też niestety było niewiele.
Dotąd podróżni mieli szczęście mijając już sporo podobnych miejsc, czasem chowając się w lesie na widok niebezpieczeństwa, umknęli przed wszystkimi zagrożeniami jakie na nich czyhały. Jednak nawet najwięksi optymiści zaczęli powątpiewać w to, czy to szczęście może trwać wiecznie.
Grupa usłyszała coś co przy sporej dozie domysłów mogło brzmieć jak ciche pohukiwanie sowy. Najpierw jedno, po chwili drugie. Wszyscy przystanęli wyczekując aż z lasu po przeciwnej stronie drogi wyłoniła się postać.
- Przed nami czysto. Czujecie to? Chyba zaraz zacznie padać. Lepiej się będzie schować.
- Przejdźmy jeszcze trochę, póki mamy siły – odpowiedział spokojny głos – mamy jeszcze około godziny dziennego światła, a odpoczywając nie znajdziemy nic do jedzenia. – przerwał na chwilę – Naprawdę musimy pomyśleć o lepszym sygnale. Nawet durny Gor się zorientuje, że to w najlepszym wypadku jakiś zmutowany kogut tak pieje, nie żadna sowa.
Bez słowa komentarza grupa składająca się już z czterech mężczyzn ruszyła dalej. Nie minęło wiele czasu, a coś przed nimi zachrzęściło w ściółce. Wszyscy zatrzymali się bez słowa pilnie nasłuchując i uważnie się rozglądając. Kilkanaście metrów przed nimi coś podłużnego podniosło się z trawy wydając przy tym dziwnie bulgoczący dźwięk.