RPG

Pssssssssszzzzz... Kłęby lekko sinawego dymu zakłębiły się nad głowami zebranych przy stoliku w kącie karczmy. - Można to podsumować tak - zaczął powtórnie swą opowieść młody mężczyzna o brązowych, dość długich włosach i czarnej opasce z materiału na czole - Po to masz na szyi łeb...- Żebyś nie był kiep! - dokończyła zgodnym chórem trójka pozostałych. Tiaaaaaa.... Kolejny rozbrykany kłąb dymu potoczył się do góry zwijając się w najróżniejsze fantazyjne kształty.
Hej, Ross co zamierzasz dzisiaj robić? W końcu to prawdopodobnie ostatni dzień tutaj. - zagadnął jeden z okupujących stolik, dość wysoki i barczysty. A sam nie wiem. Muszę uporządkować swoje graty, pewnie przejdę się tu i tam. Ale wieczorem... będę czekał tu na Was, w karczmie razem z antałkiem. Pierwszy na mój koszt. Mam nadzieję, że nie zawiedziecie. Koniec zdania utonął w salwach śmiechu, brzękach kufli i przekrzykiwaniach się.
Kurczę, czy człowiek mógłby chcieć czegoś więcej od życia? Nieeeee.... Od ośmiu lat Ross uważał się najszczęśliwszego człowieka na świecie. Gdy  błąkając się przybył do wioski. Był zmęczony, był głodny, chory, ubranie miał w strzępach, nie miał nic do zaoferowania. A oni go przyjęli, jak swojego, jak brata. Ciepłym posiłkiem, schronieniem, troską i szczerym uśmiechem. Cieszył się, kiedy okazało się, że może być potrzebny, że dla niego też znalazło się miejsce, jego rola. Po pół roku powracania do zdrowia w wiosce, często przechadzając się po okolicznych lasach, odkrył w sobie niezwykłą smykałkę do wszelkiej maści ziół i eliksirów. Sam nie wiedział jak to robi, ale intuicyjnie potrafił z iście chirurgiczną precyzją oddzielać potrzebne części roślin od reszty, wymierzać potrzebne dawki, mieszać je ze sobą, w poszukiwaniu coraz lepszych i niezwykłych środków. Duże oczy z łatwością wypatrywały potrzebne okazy wśród traw łąk. Kiedyś ich tęczówki były niebieskie teraz lewa mieniła się czerwienią. Wszystko przez to, że Ross próbował swego czasu zrobić bimber z dziwnych grzybków które znalazł na bagnach. Przez przypadek wleciała mu do wywaru kolba wypełniona saletrą. Z kociołka nie było co zbierać, z Rossa o mało co też nie. Na szczęście zdążył zasłonić się stołem i uniknął efektów pokazu pirotechnicznego. Jednak jedno małe świecące "cuś" trafiło go w twarz zostawiąjać pamiątkę w postaci tęczówki w negatywie.
Raz w tygodniu,  w dzień targowy rozkładał swój niewielki kramik oferując różnorakie ziółka, niektóre leczące, inne po prostu smaczne lub służące jako przyprawy. Zdarzało mu się dla specjalnych klientów wyciągnąć spod lady małą buteleczkę z lubczykiem albo innym afrodyzjakiem. Zaprzestał tej działalności kiedy pewien młodzian kochający się (z wzajemnością) w córce młynarza zlekceważył zalecenia co do sposobu spożywania pewnego naprawdę silnego środka(Miało być ćwierć butelki na raz do kroćset!), pomylił pokoje i zamiast upojnej nocy z ukochaną ślicznotką władowal się do łóżka przyszłej teściowej. Gospodyni się podobało, panu domu mniej. A młodzianowi to chyba najmniej,  siekierę która o mały włos nie pozbawiła go przyrodzenia zapamięta chyba do końca życia.
Całe szczęście Ross mógł jeszcze sprzedawać środki dodające nocnego animuszu tym mężczyznom, którym czasem zdarzało się nie stanąć na wysokości zadania. To akurat niczym nie groziło, wręcz przeciwnie zyskał sobie dozgonną wdzięczność kilku par.
Maszerując raźnie do swojej chatki położnej nieco na uboczu Ross pogwizdywał. Schludny strój podróżnika w kolorze szarej zieleni leżał idealnie, nie męczył i przyzwoicie chłodził, podobnie jak ciężkie buty w których można by pokonać ogromne dystanse bez narzekania na ból. A przynajmniej tak mu się wydawało. Kiedy ktoś chciał mu delikatnie dogryźć, albo z niego zażartować  mówiono na niego per "Rogal" z racji szerokiego uśmiechu jaki często widniał na jego pociągłej, całkiem przystojnej twarzy. To dlatego, że ludzie których traktował teraz jak najprawdziwszą rodzinę nauczyli go ważnej rzeczy - kochać życie, jego każdą chwilę i umiejętności obdarowywania radością każdego. Nie wspominając iż owy "rogal" był też częstym efektem pykania rozmaitych ziołowych mieszanek, które Ross namiętnie palił korzystając z dębowej fajki. Był raczej średniego wzrostu, dość postawny, ale nie jakoś super silny. Dbał o swoje ciało, ale tylko w takim stopniu by móc dźwigać bez problemu swoje bagaże i odbywać długie wędrówki, a nie jęczęć przy każdym wysiłku jak ostatnia cipa. Nie chciał być typem kolesia, który wchodząc do karczmy najpierw puszcza przodem swoje barki, potem bicepsy, a na końcu siebie, zostawiając w każdym miejscu brutalne i krwiste ślady własnegp miecza i prącia.
Wszedł na werandę swojej parterowej chatki z niewielkim poddaszem. Usiadł na chwilę. Część rzeczy już spakował, miejsce na którym siedział było otoczone wszelkiej maści tobołkami dzwoniącymi albo szeleszczącymi przy dotknięciu. -Bogowie, jak ja kocham to miejsce...- westchnął i zabrał się za leżącą na wierzchu książkę z zakładką gdzieś w dwóch trzecich. Bardzo lubił czytać. Dzięki temu zyskał sobie poważanie i opinię mądrego człowieka pomimo tego, że miał zaledwie 22 lata. Ale też dzięki temu sypał dowcipami i anegdotami jak z rękawa wzbudzając ogólną wesołość podczas biesiad i pobytów w karczmie.
Chyba nieco przysnął, ponieważ kiedy zdał sobie sprawę, że książka zwisa mu w dłoni, słońce już chyliło się ku zachodowi. Wszedł do wnętrza swojego domu, powitał go dobrze znany, przyjemny i kojący zapach ziół i narzędzi do tworzenia tego co lubił i z czego żył. Teraz w zasadzie było tu już pusto, najważniejsze rzeczy zostały już spakowane, znajdowały się tu już tylko drobiazgi codziennego użytku. Ross wyjął mały kociołek, wrzucił resztki królika i trochę warzyw, wyniósł całość przed dom i rozpalił ognisko. Posiłek pod chmurką to jest to! - pomyślał.
Kiedy obiad zaczął wydawać z siebie smakowite opary, udał się na poddasze. Nic już tu nie było oprócz małej skrzyneczki z czerwonego drewna. Ross starał się do niej nie zaglądać, bo zawsze psuło mu to humor i wzbudzało niepokój. Teraz jednak nadeszła ta chwila kiedy nie można tego było odłożyć na później. Otworzył kuferek i wyjął z niej nieduży, złoty wisior z symbolem siedmioramiennej gwiazdy. Uśmiech momentalnie zgasł.
Gdybym tylko mógł sobie przypomnieć... Miał ten amulet ze sobą gdy pojawił się w wiosce. Jednak jego umysł okrywała mgła zapomnienia, nie pamiętał nawet jak się nazywał, przeszłość pozostawała niezbadana...
Założył amulet na szyję, a skrzynkę wziął pod pachę. Schodząc na dół zgarnął do niego jeszcze kilka pozostałych rzeczy. No to fajrant, jeszcze tylko kociołek.
Kiedy wyszedł na zewnątrz, obiad dość dosadnie oznajmiał że jest gotowy do spożycia. Postarał się, żeby zapamiętać ten posiłek. Umyte sprzęty po skończonej uczcie wylądowały, gdzieś w bagażu, a Ross pogrzebał nieco w tobołkach i wyjął długi myśliwski nóż, który włożył do wysokiej cholewy prawego buta, oraz wspaniały łuk - prezent od starszego wioski jako znak przyjęcie do wspólnoty wioski. Przydawało się to nie raz, ponieważ nie wszystkie składniki eliksirów Rossa rosły sobie spokojnie i czekały na zerwanie. Czasem potrzebna była współpraca jakiegoś zwierzęcia, a te skłonne do tego raczej nie były.
Oddalając się w promieniach zachodzącego słońca, Ross zaczął nucić. Lubił śpiewać, lubił piosenki, lubił zabawę. Dziewczęta też lubił, ale póki co nie znalazł jeszcze takiej, z którą chciałby spędzić całe życie.
Generalnie jeśli można go opisać w jednym zdaniu mogłoby ono brzmieć tak: Niegłupi wesołek z jedną dewizą życiową: "Po to masz na szyi łeb, żebyś nie był kiep".

Zapadał już lekki zmierzch kiedy sylwetka Rossa powracającego z wędrówki po okolicy skierowała się w stronę karczmy przygotowana na długotrwałe oblężnie karczmianego stołu przy pomocy dzbanów piwa i najlepszego jadła.

Spoiler:

Jak ktoś nie może sobie wyobrazić to Ross wygląda mniej więcej tak (hippie xDD)

Ostatnio edytowany przez HaroldZolter (2010-03-10 23:51:13)

Zapadał zmierzch, gdy powolnym krokiem sunął z powrotem do swojej chaty, ręką prowadząc konia ciągnącego mały wóz. Sakiewka trochę utyła przez dzisiejszy dzień, jak zwykle karczmarz kupił cały towar, jaki Asgeir wyprodukował. Poza zaopatrywaniem miejscowych w skóry, futra i mięso, posiadał też trudną do opanowania umiejętność warzenia przedniego piwa z lokalnych zbóż. Przynosiło mu to wystarczający dochód, by wyżyć z dnia na dzień; więcej nie potrzebował i nie pragnął. Wciągnął głęboko powietrze, rześkie i czyste; przez chwilę czuł, jakby znów wiał wokół niego wiatr Północy, wspomnienia powracały. Nigdy do końca nie opowiedział nikomu swojej historii i nie miał takiego zamiaru - przeszłość pozostawił za sobą, tak jak swoją ojczyznę. Paradoksalnie daleko na południu, gdzie jego blond włosy, potężna broda i masywna budowa były cokolwiek niecodzienne, odnalazł spokój. Jego skóra była mocno wysuszona, zaś od ucha do połowy policzka ciągnęła się ciemna blizna po ostrzu. Długie włosy nosił luźno, zaś broda kończyła się niewielkimi warkoczami. Oczy miał niebieskie. Chodził odziany w skórzane ubrania, jedynie wyróżniającym się fragmentem było futro, które nosił w zimowe dni, dawniej pewnie śnieżnobiałe, dziś uprzejmie określiłoby się je jako 'przydymione'. Gdy tak stał, zwrócił wzrok w dół biegu rzeki, która uchodziła ku północnym morzom. Nigdy nie czuł się do końca pewnie nawet i tutaj, jakby obawiając się, co może przybyć wbrew prądom wody.

Gdy dotarł do chatki, oddalonej o kilka stai od wioski, oporządził konia, po czym wszedł do mieszkania. Gdy zrzucił kurtkę, odsłonił dość specyficzne tatuaże pokrywające jego prawe ramię. Wyglądało, jakby nie dokończono dzieła; tatuaż składający się z falujących linii wyglądał, jakby zaprojektowano go by pokrywał niemal połowę ciała trapera; nie odsłaniał go zbyt często, a i głupie gadki wieśniaków kończyły się cichym i spokojnym spojrzeniem Asgeir, które ucinało z reguły większość plotek - przynajmniej póki mógł usłyszeć - a resztą się nie przejmował. Na ścianie nad kominkiem wisiał dumnie topór, o sporym, wzmocnionym brązem stylisku, lśniący najprzedniejszą stalą, jaką tylko północni kowale potrafią wytworzyć.

Jego kroki skierowały się jednak ku kątowi pomieszczenia, gdzie koło paleniska znajdowało się małe gniazdo; nad nim wisiała uprząż, która na pewno nie była przeznaczona dla konia. Mówiąc szczerze, dla niczego, co widziały oczy tutejszych. Traper dbał, by tak pozostawało. Gniazdko przykryte było kocykiem; Asgeir wypowiedział kilka zdań w swoim języku do zawiniątka, po czym usiadł przy stole, by przeliczyć pieniądze na spokojnie.

Zrobił to raz.

Potem drugi raz.

Potem zaklął i zrobił się cały czerwony.

Pociągnął łyk z flaszki, którą wyciągnął zza pazuchy, wstał, założył kurtkę, przerzucił sobie za ramię topór i ruszył z powrotem do karczmy. Mimo że nikt, kogo mijał po drodze, nie rozumiał ani słowa w jego języku, przekaz jaki serwował Asgeir był dość wyraźny.

W karczmie zrobiło się naprawdę cicho. Cisza ta nie trwała zbyt długo, gdyż przerwało ją donośne odgłosy dochodzące z zaplecza, konkretniej z małej kuchni po lewej stronie korytarza, z której właśnie wyleciał spasiony, lecz szybko przemieszczający się kocur. Kocur prawdopodobnie był biały, jednak śmignął przez karczmę i wystrzelił przez drzwi, między nogami Asgeira, tak szybko, iż żaden z siedzących w karczmie nie był w stanie go w pełni zobaczyć. Justin zbladł jeszcze bardziej, ponieważ znał powód ucieczki kota, który zwał się Kocioł, z racji postury oraz ulubionego legowiska. " NIECH JA DORWĘ TEGO PRZEKLĘTEG...."-krzyk w połowie przerwał łoskot zderzających się metalowych części, najprawdopodobniej garnków, z kimś, co było powodem przerwy w przeklinaniu kota.

Z zaplecza wyszedł czarnoskóry mężczyzna, wysokiej i dosyć tęgiej postury, w fartuchu i z patelnią oraz nożem w ręce. Jego ubranie, tak samo jak fartuch, były wręcz lśniące od okropnej czystości, poza plamą po oleju wielkości pięści na fartuchu blisko prawej piersi. Po czerwonym oparzeniu na barku można było domyślać się, iż olej był raczej gorący i to najprawdopodobniej było powodem tego głośnego zachowania się tego jakże sympatycznie wyglądającego człowieka spod ciemnej gwiazdy.

Co rzucało się w oczy, gdy patrzyło się na tego mężczyznę, to blizny które pokrywały jego prawą dłoń praktycznie od nadgarstka aż po obojczyk, przynajmniej tyle widać było spod koszuli i fartucha. Mężczyzna ten zwał się Tordes, patrząc na niego nie można było określić konkretnie ile ma lat, jak to jest u czarnoskórych, ale nie wyglądał na więcej niż 30 a na mniej niż 25 lat. Sam Tordres nigdy nie odpowiadał na pytania o swój wiek, a jeśli już odpowiadał to było to głównie lakoniczne "Spier...laj". Jego twarz nie była może jakoś szczególnie piękna, jednak nie można było jej odmówić jakiegoś uroku. Miała ona wyraz dość sympatyczny, lecz poznaczona była wieloma bliznami, śladami po oparzeniach, podrapaniach, być może nawet po jakiś ugryzieniach. To nadawało trochę złowieszczego wyglądu uśmiechowi, który nie schodził z twarzy Tordesa dość często.
Uśmiech ten był zaś jak słońce, gorący, ciepły i złocisty niczym najczystsze złoto. Uśmiech Tordesa był doprawdy złoty, gdyż ten oto czarnoskóry mężczyzna posiadał cały komplet złotych zębów, który zastąpił jego wcześniejsze, naturalne uzębienie.
Gdy uśmiech ten przestał oślepiać, można było dostrzec resztę sylwetki Tordesa.
Spod fartucha wystawał dosyć sporej wielkości pas, do którego były przypięte różnej maści sprzęt w dużej części metalowy. Dziwnego kształtu noże, drewniany młotek, mały toporek, dziwne mieszadła i sakiewki, z różnego materiału i różnej wielkości. Tyle by rzec, iż wyglądał niczym uczłowieczona kuchnia.

Niewiele by się pomylił ktoś, kto by tak myślał. Tordes był kucharzem w tej karczmie, choć od niedawna, może od 3 albo 4 miesięcy.Przez ten czas poznał większość mieszkańców wioski, jak nie wszystkich. Z częścią nawet od czasu do czasu rozmawiał, jak np. z Rossem, u którego kupował przyprawy, lub z Villonem, którego pytał najczęściej o wieści w stolicy jeśli ten z niej właśnie wracał. 
Co robił wcześniej, nie wiadomo, jednak pewnego dnia przybył do wioski razem z Villonem, udał się do karczmy i zapytał o pracę kucharza. Traf chciał, że dwa dni wcześniej kucharz zrezygnował z tego szlachetnego stanowiska i odszedł w sobie tylko znanym kierunku. Po teście wstępnym, który przeszedł śpiewająco dosłownie i w przenośni, gdyż uwielbiał sobie podśpiewywać.
Tu warto wspomnieć o pewnej sytuacji, która przydarzyła się podobno w jednym z miejsc, gdzie Tordes wcześniej pracował. Pewien bard słysząc podśpiewywania kucharza, jako że było ono dosyć głośne, kazał przekazać gospodarzowi, iż nigdzie nie spotkał człowieka, który potrafiłby tak wspaniale współbrzmieć z tarką do warzyw, którą wtedy używał Tordes. Bard, według ludzi, podczas wieczornego występu zaśpiewał balladę, tyle że.. nie tą częścią ciała co przeważnie. Bard przechorował 2 tygodnie na dziwne dolegliwości żołądkowe, a ludność miejska zaczęła go po tym "sławnym" występie nazywać "Plecomówcą". Po tym incydencie Tordes był zmuszony niejako do przejścia do jednego z konkurentów swojego wcześniejszego pracodawcy.



Tordes jako kucharz posiadał umiejętność, jakiej mógłby pozazdrościć każdy. Miał niezwykle wyczulony węch i smak, który pozwalał mu nawet z mięsa szczura przyrządzić danie, które nie ustępowało jagnięcinie w sosie betuqo, podawanego w najlepszej restauracji w stolicy. Z miejscowych plotek można dodać, że Tordes był podobno testerem jedzenia jakiegoś wysokiej rangi bogatego szlachcica, który udaremnił próby otrucia swojego pracodawcy. Jednak los nie był łaskawy i szlachcic został otruty. Syn szlachcica podważył zdolności Tordesa, uważając, iż jeśli nie jest w stanie wyczuć trucizny gdy ktoś jej używa w pobliżu, to jest zwykłym szarlatanem. Tordes podobno odpowiedział wtedy, że jego praca kończyła się na badaniu czy trucizny nie ma w jedzeniu i to też zrobił, po czym zażądał zapłaty. Syn szlachcica nie wytrzymał i wyciągnął szable, jednak Tordes jak sam potem podobno mówił (o ile można wierzyć plotkom), że potraktował napastnika "daniem z diety wysokożelazowej, z dodatkiem duralumu". Ale to tylko plotka, i nie ma chyba szans by to potwierdzić. 

Tak więc Tordes stał u wyjścia/wejścia zaplecza, z patelnią w prawej ręce, ręce, w której "brakowało" małego palca (na pytania o tym Tordes też odpowiadał lakonicznie), z guzem wielkości dojrzałego jabłka i wściekłym wzrokiem badał wnikliwie salę. Gdy zobaczył Asgeira, uśmiechnął się złośliwie, ukazując sali swoje 24-karatowe zęby . Sam Tordes wie tylko kto zrobił i wstawił te zęby, ale musiał to być mistrz zarówno jeśli chodzi o medycynę, jak i o jubilerstwo. "Ach, Asgeir, czyżbyś wracał po więcej?"- zapytał Tordes, podrzucając prowokująco 3 kotlety, które zanim opadły z powrotem na patelnie, wykonały zawadiacką pętlę i obrócone na nie przypieczoną stronę, złowieszczo wylądowały dokładnie na tych samych miejscach, rozpryskując trochę gotującego  się jeszcze oleju na podłogę.

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2010-03-13 20:52:29)

Gdy gwarna od zgiełku krzątających się ludzi wioska cichła, skąpana w leniwie płynących promieniach zachodzącego słońca, nic nie zapowiadało już dodatkowego zamieszania. Jednak owy obraz sielanki nagle przerwał potężny huk. Hałas dochodził odległych głębin lasu jednakże dźwięk łamanych i wyrywanych drzew był tak wyraźny jakby działo się to w samej wiosce. Zerwało to na nogi wszystkich mieszkańców. Przerwali oni dotychczasowe zajęcia i ze strachem wypatrywali tego co miałoby wyjść z lasu. Jednak jedyne co nadeszło od strony lasu to silny podmuch wiatru który niósł liście, płatki kwiatów i niewielką ilość kropel wody które które rozbiły się o skamieniałe twarze wieśniaków...
   Źródło zamieszania zniknęło równie szybko jak się pojawiło. Cisza utrzymywała się już dłuższa chwile gdy wystraszeni mieszkańcy odzyskali odrobinę życia. Co się stało? Co teraz? Powinniśmy uciekać? Takie pytanie kłębiły się w głowach wszystkich. Niektórym nieskładne myśli cisnęły się na usta, jednak po chwili zamieszania rozsądek zaczął brać górę. Ktoś rzucił ,że to na pewno ziemia się osunęła, ktoś inny ,że gdyby coś miało z lasu wybiec to już byśmy to widzieli. Ostatecznie ludzie z lekkim niepokojem w sercu wrócili do kończenia swych zajęć.
  Jakieś dwadzieścia minut tym zajściu gdy w lesie panowała zupełna cisza i wszystko zamarło spod kupy liści i gałęzi przebił się miecz lśniący niczym pochodnia w ostatnich promieniach słonecznych. Cholera! Tak do jutra nie wyjdę spod tego drzewa! Gdyby nie ta durna szkapa wszystko by się inaczej potoczyło... muszę się pospieszyć ,bo już niedługo nurt odzyska bieg i mnie tu zaleje, a moknąć nie mam ochoty. hmmm... moje możliwości w obecnej chwil są dosyć ograniczone ,bo właściwie nie mogę nawet sięgnąć by się po nosie podrapać... wrr... kiepskie sytuacje wymagają kiepskich metod Młodzieniec rozsuwając się w miarę możliwości wsunął twarz za kołnierz swojego płaszcza i na tyle na ile mógł wystawił rękę przed siebie. Po chwili gałęzie zajęły się ogniem który w mgnieniu oka je spopielił. Dorian szybko wstał ze świeżo powstałych popiołów. brrrr... zimno! - spojrzał na rękę- chociaż to i dobrze... nie oparzyłem się dzięki temu. Szybko rozglądając się dookoła ujrzał straszny obraz. W promieniu kilkuset metrów drzewa były powyrywane, a na wprost odarte z gałęzi pnie niczym bale przetoczyły się przez spory połać ziemi. Dorian wytężył wzrok. Na kilku pniach zauważył grube ślady krwi. pfff ktoś miał chyba mniej szczęścia niż ja. Cóż za pech... młodzieniec nagle przerwał rozmyślanie ,a oczy mu się poszerzyły. Usłyszał potężny szum wody zza swoich pleców. Wyskakując ile sił w nogach na prawą stronę. Lądując z dość głośnym metalicznym dźwiękiem przeturlał się szybko i spojrzał jak spieniony nurt rzeki porywa drzewo pod którym był uwieziony.
Gdy chłopak wstał szybko sprawdził czy niczego nie zgubił. Dokument znalazł, broń była na miejscu chociaż fakt ten nie sprawił mu radości. Patrząc na miecz ojca od razu mina sposępniała mu jeszcze bardziej.
  Dorian urodził się w rodzinie o długiej tradycji alchemicznej. Wszyscy alchemicy w historii rodu byli wybitnymi mistrzami lecz największym z nich wszystkich był jego ojciec. Osoba którą ,albo się kochało ,albo nienawidziło. Podziwiany przez wszystkich alchemików był zawsze niedoścignionym wzorem do naśladowania. Nawet śmierć we własnym eksperymencie nie odebrała mu nawet odrobiny jego sławy. Bycie synem tak wspaniałego alchemika powinno napawać dumą jednakże Dorian poznał złą stronę takiego stanu rzeczy. Zawsze był w cieniu ojca... Nieważne jak bardzo by się starał i tak jego osiągnięcia były o krok za osiągnięciami jego ojca gdy był w jego wieku. Doprowadziło to do frustracji młodzieńca oraz chorobliwej pogoni za legendą ojca.
  Dość nie mam już czasu na te ciepłe rodzinne wspominki. Dorian wyciągnął z wewnętrznej kieszeni szczelnie zamknięty worek z nietypowego czarnego materiału. Wewnątrz znajdował się kryształ z obracającą się powoli złotą kulką. Żywe złoto. Materiał o którym mało kto słyszał ,a jeśli już słyszał to bałby się zbliżyć na odległość kilometra. hmmm... jeszcze tylko kilka składników... jeszcze tylko kilka... Młodzieniec schował Materiał z wielką starannością i szybkim krokiem podszedł w stronę zakrwawionych pni. Dokonując krótkich oględzin wstał rozglądając się za koniem. Po dłuższych poszukiwaniach znalazł rumaka przygniecionego drzewem. No tego jeszcze brakowało! Doskonałe zakończenie dnia... hmmm chyba gdzieś tam była jakaś wioska. Dorian założył kaptur na głowę poprawił płaszcz i szybkim krokiem zaczął maszerować w stronę wioski.

Gwałtowne pojawienie się Asgeira i Tordesa sprawiło, że François wyrywając się z rozmyślenia, ze zdziwienia uniósł wysoko brwi i szybko zauważył, że cała ta sytuacja może stać się niezła rozrywką w ten nudnawy wieczór. Szybko uspokoił Raidena(i rzucił mu kolejny kawałek mięsa), który równie zaskoczony jak właściciel, po pojawieniu się obydwu postaci zjeżył sierść, wyszczerzył zęby i zaczął warczeć, po czym(François) z szerokim uśmiechem rzekł:
-Ależ witajcie moi Panowie. Jak widzę pojawiła się szansa, iż w dzisiejszy piękny wieczór, staniecie się jego głównymi gwiazdami - po czym zwrócił się do bez wątpienia zaciekawionych(w wypadku Justina również i wystraszonych) kompanów - W takim razie może mały zakładzik? Czy dziś na klepisku zobaczymy potężnego Asgeira, wojownika, w którego żyłach płynie krew berserkerów i barbarzyńców, czy też do puli zostaną dodane złote zęby naszego czarnego przyjaciela? To jak Panowie, wchodzicie?

Ostatnio edytowany przez sunnyendrju (2010-03-15 19:13:06)

Atmosfera powoli gęstniała i Justinowi wcale było nie śpieszno do żadnych zakładów. Delikatnie skinął na Grompha, który przerwał swoją czynność i powoli wstał uważnie przyglądając się Asgeirowi, którego twarz nie zdradzała najmniejszego choćby zakłopotania. Twarz karczmarza za to zmieniała barwy co chwilę i to od tych bardzo jaskrawych po sine, jednak po dłuższej chwili zdecydował się, że z dwojga złego, lepiej uciekać w stronę kucharza. Powoli zaczął przesuwać się w jego kierunku
Ej! Jutro stąd wyjeżdżam i nie chce oberwać żadnych siniaków.- Pomyślał Gromph po czym usiadł do przerwanej czynności i monotonnie wybijanego rytmu, zerkając jednak Na wszelki wypadek na stojącą naprzeciw siebie dwójkę...

Asgeir patrzył na Tordesa, gdy ten spokojnie rozpakowywał szachownicę i ustawiał pionki. Uśmiechnął się pod nosem i odłożył swoje manatki przy krześle naprzeciwko Tordesa.

Sekundę, muszę jedynie coś załatwić - rzucił, po czym podszedł do Justina, kulącego się za krzesełkiem, złapał go za kaptur mocarną łapą, po czym rzucił go na ziemię koło swojego krzesła. To zrobiwszy uśmiechnął się, rozsiadł się wygodnie, bacząc by but lewej nogi spokojnie spoczywał na głowie Justina - Tak na wszelki wypadek gdyby nasz szczurek próbował gdzieś nawiać - odpowiedział na nieme pytanie w spojrzeniu Tordesa i jeszcze mocniej wyszczerzył zęby.

Szachy po chwili były ustawione. Asgeir nie grywał zbyt często, co w tej chwili przeklinał w duchu, ale słowo się rzekło. Nie był człowiekiem uciekającym przed wyzwaniem, więc spojrzał na przeciwnika ponad stołem i spytał się, pociągnąwszy łyczek gorzołu dla dodania otuchy:

Czarne czy białe?

Ostatnio edytowany przez Grumnir_Obcisłousty (2010-03-17 16:53:52)