RPG

Garazgrim, barczysty, niski nawet jak na swoją rasę krasnolud zjawił się w Behemsdorfie dopiero niedawno. On i jego bracia, z niedobitkami obrońców samotnej twierdzy Karak-Vlag, ciernia w boku armii Archaona, zostali zmuszeni do ucieczki z swojego dawnego domu przez nagły atak Scavenów, hordy, która od lat już wybija kolejne osamotnione fortece tej niegdys potężnej rasy.

Doswiadczenia wojny bardzo zmieniły Garazgrima. Niegdys rubaszny i otwarty, obecnie jego oczy spowijal jedynie smutek i wielka, mroczna pustka. To, co widziały te oczy, nie powinno być nigdy widziane przez nikogo, czy to krasnoluda, czy to człowieka, czy też elfa. Lecz Garazgrim miał już cel w życiu, jedyne co trzymało go jeszcze przy zdrowych zmysłach. Chciał pomscić tych, którzy padli, ofiarnie broniąc sztolni i korytarzy dumnej Karak-Vlag, ludzi z którymi dorastał, i których smierć oglądał.

Tymczasem jednak priorytetem było zapewnienie bezpieczeństwa tym, którzy ocaleli. Po odeskortowaniu dzieci i kobiet do bezpiecznego schronienia w Karak-Varn, Garazgrim ruszył na Północ, pożegnawszy się z braćmi, gdyż wiedział, że nie ujrzy ich już nigdy. Udał się tam, gdzie Chaos najsilniej zapuscił swe zepsute korzenie. Trafił w końcu do Behemsdorfu.

Gdy wszedł do wioski, skierował swe kroki ku miejscowemu zajazdowi, by wynająć miejsce do spania i wypić trochę krzepkiego ale. Tak też uczynił, pierwsze swe kroki kierując do barmana, by ten dał mu kufel czegos do wypicia. Zainteresowały go zwłaszcza pogłoski o jego pobratymcu, Calebie, którego też wypatrywał w tłumie przejezdnych.

Ranek był dosyć chłodny, i jak to bywa w górach, wietrzny i wilgotny.
- "Zimno, wieje i wilgotno. Jeślisz jeszcze by było cimno, to bym rzekł iż to twa stara, Axel!" -  rzekł tubalnym głosem krasnolud Caleb, aż zadrżały puste szklanki i butle w szynkwasie, po czym rzucił na stół trzy dupki.
- "Kiedy, oj ,kiedy nauczysz się Caleb, że w ryj za takie inscynuacje dają przegrani?" - człowiek poparł swoje słowa silną karetą z asów, po czym poprawił swoje okulary (mimo że popularne w niektórych miastach, na wsi były nadal modną atrakcją), i zgarnął parę sztuk złota, które były pulą tej partii. Krasnolud był koloru purpury, modnej ostatnio wśród pań na wschodzie oraz w stolicy.  Oprócz tego karczma nie posiadała wielu biesiadników. Może to pora, a może to wygląd karczmy spowodował taką sytuację, chociaż nieprzydatna pedantyczność karczmarza i to, że w okolicy nie było wybitnie nic, co mogłoby przyciągnąć gawiedź były też swoistymi powodami.

Karczma nie była wybitnie brzydka, jednak o poranku, jak każda dziewka, prezentowała się nie najlepiej.
Brudna podłoga nie była dobrą nazwą na tę próbę zatrzymania błota deskami, co powodowało iż co rano domieszka błota w tej mieszaninie była niebezpiecznie większa niż drewna. Wczorajsze wspomnienia w postaci pustych butelek i obitych kufli nadal leżały pomiędzy stołami. Jednak lada oraz półki z napojami lśniły tak, że można się było w nich nie tylko przejrzeć, ale też zdecydowanie przybrać kolor skóry bliższy ludziom pustyni, tak były czyste.

Hans czyścił właśnie z namaszczeniem ostatni kufel, gdy krasnolud siedzący przy ladzie poprosił o następne piwo. Oprócz Caleba i Axla grających co rano w karty, karczmarz miał dzisiaj jeszcze 2 nowych gości. Jednym z nich był ten dosyć przybity krasnolud o imieniu Garazgrim, który przebywał już w karczmie jakiś czas. Drugim był immiennik karczmarza, człowiek, z którym karczmarz już trochę się zaprzyjaźnił.
"Khrasnoludy to poważna sphrawa" Pomyślał Hans. "besser nie zaczepiać go tak z rhana, ja" wyszeptał pod nosem Hans i podał mu jego zamówione piwo.
-"Helga! Raus na dół! Pozbiehrać thrzeba po wczohrajszym, złaź natychmiast! Tylko schnell!" - krzyknął w głąb schodów na lewo od lady, gdzie jego żona, Helga, była zajęta pewnie czynnościami porządkowymi na piętrze karczmy.

Karczmarz, około 40 letni ludzki mężczyzna, nie wykazujący się żadnymi cechami szczególnymi jeśli chodzi o wygląd i siłę fizyczną, za to ze strasznym akcentem we wspólnym, co się rzadko zdarza, który nie wiadomo czy pochodzi z wady wymowy, czy może z języka z dalekich krajów, z których pochodził, był zdecydowanie elementem który nie pasował do tego miejsca. Zawsze elegancki, z fartuchem i dziwacznymi paskami przerzuconymi przez plecy i przypiętymi do spodni, które nazywał "Hosenthregehrami" i które zwracały uwagę publiczności i tak już skupionej na tym dość cudacznym człowieczku.

Teraz Hans wziął butelkę z jakimś trunkiem, zaczął wycierać ją zaciekle swoją firmową słynną szmatą z wielkim wyhaftowanym "H" po obu stronach, której biel zostawiała w tyle nie tylko liche uzębienie pospolitych ludzi, ale mogła się równać z pobliskimi szczytami gór, co było już nie lada osiągnięciem. Hans zagaił i wdał się właśnie w poranną pogawędkę ze swoim imiennikiem, jednak nie poprzestawał w zdzieraniu szkła z butelki.

Kiedy tylko Hans wszedł do głównej izby, odgarnął swoje kruczoczarne włosy, po czym uważnie się rozejrzał i widząc karczmę w stanie ogólnego nieładu jak zresztą co dzień, ruszył swobodnym krokiem ku barmanowi, roztrącając leżące wszędzie butelki i potłuczone kufle.

Tego ranka otulony był on szarym, lekko znoszonym płaszczem, gdyż poranek nie należał do najcieplejszych. Jak zwykle założony miał swój rodowy złoty pierścień, będący pamiątką rodzinną przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Do pleców przytroczony miał dwuręczny miecz, przy szerokim skórzanym pasie sztylet wraz z sakiewką. Lekkim uśmieszkiem przywitał dwóch stałych bywalców, krasnoluda Caleba i człowieka Axela jak zwykle rano grających w karty. Z pewną dozą niezadowolenia rzucił spojrzenie na potłuczone szkło leżące na zabłoconych dechach. Powodem było jedno z jego zachowań, otóż ilekroć "miał w czubie" rozpoczynał niezwykle długie i nudne wywody na temat swego szlacheckiego pochodzenia i niesprawiedliwości, jaką spotkała jego rodzinę wykonując przy tym zamaszyste ruchy kuflami, szklankami, butelkami i wszystkim co miał pod ręką, co w większości przypadków kończyło się lądowaniem tych przedmiotów kilka metrów dalej i wiązało się to z dodatkowymi kosztami związanymi z potłuczoną zastawą.

Słysząc głośne przekleństwa wychodzące z ust krasnoluda, zakrzyknął: "I jak tam Caleb?" -zaśmiąl się-  "Znowu przegrałeś!"

Poprawiwszy sobie tym humor, ruszył w stronę lady.

"Guten Morgen, przyjacielu!" - powiedział Hans - "Jakże miewasz się w ten rześki poranek? Widzę, że owa dwójka stanowi twoich stałych klientów" - roześmiał się - "Nalej mi kufelek tego co zwykle, Hans" - powiedział rzucając monetę na wypolerowaną ladę.

Rozmawiając z karczmarzem, kątem oka zauważył nową twarz należącą do niskiego krasnoluda, będącego dumnym posiadaczem pokaźnej brody.Gdy ten podszedł do lady i zamówił piwo, zaciekawiony zagaił:
"Hmm, witam Cię szanowny krasnoludzie. Jakież to powody sprowadzają cię w te strony?"

"U nas w Karak-Vlag to robili dziołchy, nie to Umgak co tutaj. Niby to ładne, a brody ni ma." - Rzekł ze znawstwem Garazgrim, uważając jednak, by nie usłyszała go Helga (smierć miała przyjsć ze strony wstrętnego pomiotu Chaosu! Nie żeby Helga go poniekąd nie przypominała, jednak brak trzeciej nogi albo odstających macek sprawiał, że zakwalifikowanie jej jako stworzenia Slaneesha było jedynie domysłem).
Jak inni bywalcy baru nie mógł jednak oderwać oczu od kelnerki, gdy ta podawała mu jego trunek, który wychynął jednym haustem, w jego mniemaniu kończąc dyskusję.

"Blurp." - beknął odgłosem, który przywodził na mysl ryk baterii dział imperialnych, po czym zwrócił się do Caleba - Słyszałem, żes brachu się ze zwierzoludźmi w okolicy napotkał. Psiakrew, Grizal tego diabelstwa to nawet dla psa na strawę się nie nadaje! Źle to, że się pojawili. Tutaj same dziatwy, starcy, żadna z tego armia, a z wiochy żadna twierdza... Nie to co u nas, w górach! - tutaj oczy Garazgrima lekko odpłynęły, lecz szybko się opamiętał, i zawoławszy Amidalę, by dolała mu piwska, znów zerknął na Caleba - A gdzieżes się na nich napotkał?

Ostatnio edytowany przez Grumnir_Obcisłousty (2009-08-28 00:10:02)

"O w Morde!" - zakrzyknął głośno Hans - "Cóż to za niebiańska istoty kroczy pośród nas, podając nam ten złocisty eliksir!" - po czym nie kryjąc się uważnie zmierzył wzrokiem postać kelnerki, zaczynając od dorodnej dziewczęcej piersi, niesamowicie kształtnym tyłku i zakończywszy na smukłych długich nogach.
Cóż za dziewka! Gdybym tylko miał sposobność... - zaczął odpływać w świat marzeń.

Na ziemię sprowadziło go głośne beknięcie i niegodziwe, jak sądził, ocenienie Amidali przez krasnoludzkiego znajomego Caleba.
Typowy krasnolud, nie będzie mu się podobać nic do czego nie musi wchodzić z kilofem i pochodnią - i zaczął wyobrażać sobie postać krasnoludzkiej kobiety. Powstrzymując odruch wymiotny, starał się ponownie skupić na zgrabnym tyłeczku kelnerki podającej akurat piwo przy sąsiednim stoliku, jednak przed oczami nadal widział obraz niskiej, napalonej, grubej i brodatej krasnoludki. Sprawiło to, że poczuł niespodziewanie nadmierną chęć do rozmowy. "Drogi krasnoludzie nie sądzę, aby wasze kobiety miały jakiekolwiek szansę z tym aniołem" - powiedział słabym głosem i lekko pobladły na twarzy - "Jak już zauważyłem znasz obecnego tu Caleba, więc może raczysz się przedstawić?" - widząc podchodzącego mężczyznę w ciemnym płaszczu, natychmiast dodał - "Dzisiejszy dzień obfitować będzie widzę nowymi znajomościami" Uważnie wysłuchał tego co miał do powiedzenia nieznajomy i dodał "Widzę, że nie tylko ja interesuję się ostatnimi wydarzeniami, chętnie również posłucham o tej trzodzie chaosu. Imię me to Hans von Weinreich." - rzekł zawieszając wzrok na biodrach kelnerki i natychmiast zamówił kolejne piwko. - "A więc może teraz nasz szanowny krasnolud raczyłby wyjawić swe imię?"

Ostatnio edytowany przez sunnyendrju (2009-08-28 19:54:08)

- mmm... - oczy otwierały mu się z trudem jakby przesuwał kamień młyński ,a nie powieki - niech skona w męczarniach ten kto powiedział ,że ta mieścina będzie cicha i spokojna... jego myśli przerwał wrzask - ehh... ta kobieta, Helga!! jak można tak hałasować?! Przekułbym ją jak prosie gdyby nie to ,że to ona dba o porządek w tym chlewie... - od poirytowania głowa znowu zaczęła go boleć - i jeszcze do tej dziury przybywają Ci wszyscy głośni uchodźcy i poszukiwacze przygód. Za co?! hmmm... - pomimo złego humoru musiał jednak przyznać ,że ta sytuacja miała swoje plusy - ta malownicza zgraja w idealny sposób maskuje moją obecność. Żadnych niepotrzebnych pytań ani nieufnych spojrzeń... jeszcze nigdy nie udawałem osoby pokrzywdzonej przez armie chaosu. - W wynajętym pokoju rozniósł się cichy chichot. Trwał on kilka sekund po czym w izbie znowu zapadła cisza.
- ehhh... - delikatny głos przerwał cisze - ile ja już tu leżę? hmm... będą już chyba dwa dni. Nawet dla tego niezbyt rozgarniętego karczmarza może wydać się podejrzane ,że jeszcze nie wyszedłem z pokoju. Chociaż... - przypomina sobie jak przybył do tej wsi. Ciemna, zimna noc która gnębi podróżnych przelotnym deszczem, postać odziana w kobiecy czarny płaszcz płynnym krokiem przechodzi miedzy domami trzymając dwie duże torby jedna w każdej ręce.. Wchodząc do karczmy nie pokazuje twarzy. Próby rozmowy lekko przysypiającego karczmarza kwituje krótko, mówiąc je jest już bardzo zmęczonym podróżnym i płacąc za tydzień z góry. Wyciąga zza płaszcza kilka monet odsłaniając gładką dłoń z drobną kobiecą bransoletką. - ahh no tak. Na co ja liczę?! Dobrze jeżeli on pamięta ,że mi ten pokój wynajął.
Postać leżąca jak dotąd nie ruchomo na łóżku które znajdowało się w części pokoju do którego słońce jeszcze nie dotarło, powoli zaczęła się ruszać. Pod wpływem leniwych bardzo subtelnych i płynnych ruchami z cienia wyłoniła się smukła sylwetka. Postać ubrana była w luźną koszule i spodnie. Na palcu lewej dłoni, prawej ręce oraz szyi błyszczała w słońcu srebrna kobieca biżuteria. Stojąc nad łóżkiem rozciągnęła się z kocią gracją i z kobiecą powabnością ruszyła w stronę jednej z toreb które przyniosła ze sobą. Twarz postaci była lekko przysłonięta przez nieco  rozczochrane czarne włosy które po bokach  kończyły się przed ramionami a z tyłu awangardowo wycieniowane i farbowane na biało oraz czerwona pasemka sięgały do połowy łopatek. Spod grzywki trochę za skroń wybijały się pięknie oprawione czarne niczym bezgraniczna pustka oczy... które pochłonęły niejedno już serce. na gładkich i delikatnych licach malował się lekkie zamyślenie ,a na pełnych malinowych ustach przekorny uśmiech...
- hmmm... Biorąc pod uwagę jak prezentuje się aparycja tutejszych mężczyzn nie byłoby zbyt wskazane ,abym za mężczyznę tu uchodził. Hałaśliwe i natrętne kobiety to ostatnia rzecz jaka jest mi potrzebna w odpoczynku po ostatniej robocie... - dłoń postaci łapie się za jeszcze niezaleczoną ranę na boku - jeszcze dzień i będę jak nowy. - myśl przerwała ten cichy monolog - ahh a co do mojego tutejszego wyglądu lepiej będzie zostać kobietą. Łatwiej idzie mi odstręczać nachalnych mężczyzn niż kobiety... przecież inaczej traktuje się kobietę ,a inaczej damę, a kto tego nie rozumie lepiej niech pilnuje swojej krtani. - w pokoju znowu rozległ się cichy śmiech.
Przeglądając zawartość torby smukłe dłonie wyciągają z niej perukę z burzą czarnych włosów, delikatną bordową suknię , zestaw do charakteryzacji i trochę biżuterii. Na widok złotego wisiorka z rubinem oczy lekko się rozszerzają ,a na twarzy pojawia się złowieszczy wyraz.
- Szlachectwo, tytuły! Na co to komu ?! Prawda panie Hrabio? W objęciach śmierci wszyscy jesteśmy sobie równi. Liczę ,że to ostatecznie zrozumiałeś. Władza... tylko zaślepia. Taka nierozwaga. Nieładnie było za plecami żony spotykać się z prostytutkami. Prawda panie Hrabio? W życiu nie liczą się tytuły ,a umiejętności które udało nam się posiąść! - Wyraz twarzy ze złowieszczego stał się zniesmaczony. - Znowu stare wspomnienia... dość!
Przygotowując się niczym aktor przed występem dopasowuje każdy element stroju. Nakładając lekki kobiecy makijaż ,ukrywając nietypową uczesanie pod peruką i zakładając odpowiednio przygotowaną suknie podkreślającą smukłość sylwetkę otrzymuje w rezultacie młodą ludzką kobietę o oszałamiającej urodzie.
- zobaczmy wiec co ta zabita dechami mieścina ma do zaoferowania Salesowi... - mówiąc te słowa powabnym krokiem wychodzi z pokoju udając się w stronę głównej izby. Gdy do niej dociera rzuca spojrzeniem po sali i wybiera najczystszy stolik zasiadając jak na dobrze wychowaną kobietę przystało.

Większość zanurzyła się w rozmowach albo w natarczywym patrzeniu na Amidalę. Powietrze w karczmie robiło się dosyć ciężkie, a dosyć ciepła jesień powodowała, iż to już dosyć ciężkie powietrze wspięło się dzięki temperaturze na zupełnie nowy poziom. Poziom, który mozna określić dosyć dobitnie z krasnoludzkiego "Wethpitha", co mozna przetłumaczyć jako "gęsty śluz, który wydobywa się z organów rodczych kobiety podczas dni płodnych". Może to gorąca temperatura, może to gorąc buchająca od wielbicieli Amidali, a może to gorąc samej kelnerki spowodowało to co, stało się tak nagle.
Gdy Amidala podawała trunki Axlowi i Von Tarhemie, Axel powiedział coś do kelnerki z dosyć "zbereźnym" uśmiechem, jak to ocenił Hans, który sam dosyć zbereźnie spoglądał na lekko odsłonięte teraz prawe udo dziewczyny, na którym zauważył dosyć sporej wielkości pieprzyk. Nie on jeden spoglądał na kelnerkę oczywiscie. Krasnolud Caleb patrzył na nią mrucząc "Może brody nie ma, ale te bukłaki eh! Jak bym ją tak tam na zapleczu..mhrmh"- nie krył się ze swoimi zamiarami krasnolud.
Amidala po wypowiedzi Axla chyba trochę się zdenerwowała, bo jej twarz przybrała kolor jej włosów. Odwróciła się i udała się w stronę lady szybkim krokiem.
Niziołek odwrócił głowę w stronę schodów, jakby coś usłyszał. Zauważył kobietę z kruczoczarnymi włosami, z gracją i lekkoscią schodzącą ze schodów. Była to dosyć zimna lekkość, ta z serii pogardy do podłoża, co było dosyć zrozumiałe. "Niezła sztuka" szepnął niziołek do Hansa. " Co prawda nie Amidala ale.." Niziołek nie zdążył do kończyć, ponieważ przerwał mu okrzyk strachu, który wydał Von Tharema przewracając stół i rzucając się na podłogę. Był też dobry powód jego zachowania, ponieważ jego ubiór w okolicach klatki piersiowej płonął dosyć dymiacym, siarczystym ogniem. Płomień zdawał się być dosyć silny, ponieważ od razu zajął się stół od spadającej iskry z ubrania szlachcica. Ciżba wstała i z przezornością godną mistrzów intryg ruszyła do drzwi, które były jak każdy mógł się domyslić, co najwyżej jednoosobowe. Ogień jednak nie zdawał się rozprzestrzeniać poza stół i szlachcica. Helga poleciała na zaplecze wołając "Hans! Ty jełopie! Wody nasza nędzna karczma się pali! Gdzie wiadro? gdzie to holerne wiadro!" Axel który wydawał się nie być zaskoczony tą sytuacją, ze swoją pozą nikczemnika, zaczął ze śmiechem gasić Von Tarhemę. Ten nie okazał wdzięczności. "Chuj ze mną! Ratuj papiery, Axl. Papiery do kurwy nędzy!", ryknął szlachcic zdzierając z siebie resztki płonącego ubrania. Axl nadal śmiejąc się z całej sytuacji, beztrosko podniósł papiery, które już zaczęły płonąć, i z nienagannym refleksem i gracją wsadził je do wiadra, które niosła przed sobą tocząca się z dużą szybkoscią żona karczmarza. Ta, zanim zorientowała się o co chodzi, wylała wodę z papierami na stół i szlachcica. To, co powiedział potem Von Tarhema do Axla było nieopisanym kunsztem oratorstwa nie spotykanym już dzisiaj chyba nigdzie poza portami. Stek wyzwisk i obelg jakie wydał z siebie szlachcic zamurował nie tylko Karczmarkę, ale też osobników przy ladzie, a nawet Caleba, któremu zakręciła się łezka w oku słuchając tej jak to określił " niespotykanej webuhle".
Gdy szlachcic stracił juz dech, i przestał mówić by złapać trochę powietrza w płuca, Axel powiedział tylko "Przepraszam stary, ta fajka wypadła mi przez przypadek". Hans miał dziwne uczucie, ze Axel spojrzał się na niego i towarzystwo przy ladzie zanim to powiedziaL.
"Coooo? Fajka? W moim lokalu? Won mi stąd, podpalacze, nieroby, darmozjady! Won Won! Palenia im się w karczmie zachciewa WON WSZYCY" Helga krzyczała w istnym szale waląc Von Tarhemę po plecach gdy ten próbował odlepić swoje papiery z podłogi. "Nie chcę was mahrtwić, ale w takiej sytuacji besser będzie wyjść na jakiś zeit z kahrczmy. To już trzeci raz co phrawda, ale Helga nie phrzyzwyczaiła się do nowej mody palenia, nie znanej u nas. Wybaczcie jej. Ale lepiej już gehen wy" powiedział karczmarz Hans do biesiadników przy ladzie, którzy oprócz szlachcica Axla i kobiety która właśnie zeszła z piętra do izby byli ostatnimi pozostałymi w karczmie. unikając miotły biesiadnicy wybiegli z karczmy i stanęli na placu nieduzej mieściny jaką był Behemsdorf.
Słońce przekroczyło zenit już jakiś czas temu, jednak miało pozostać na nieboskłonie jeszcze parę godzin, co nie zmienia faktu, iż niedawno przecież miała miejsce równonoc jesienna. Dni robiły się już chłodniejsze, jednak jeszcze temperatura pozwalała na chodzenie w samej koszuli. Parę chmur zapowiadało skromne deszcze, ale było ich wciąż za mało. Jasne jednak było, że na krótko przed zachodem słońca lub zaraz po nim spadną pierwsze krople.
Lekki wiatr podrzucał gliniany pył, który w wiosce był praktycznie wszędzie. Było to oczywiście z powodu dużych dołów z glinami, znajdujących się zaraz za wioską, skąd niósł się pył. Widać je było z placu, w odległości około 400 sążni. Było je widać bardzo dobrze, bo wioska leżała na małym wzniesieniu, doły zaś były u podnóża tegóż pagórka. Robotnicy pracujący tam może nie uwijali się w popłochu i z dziką szybkością, jak zykle to robią przestraszeni robotnicy, lecz z precyzją dobrze skoordynowanej grupy, jaką byli. Widać było, iż robią to dla siebie, a nie dla jakiegoś magnata wyzyskującego biednych.
Bo tez tak było w istocie. Tereny te były niczyje, i nikt ich teraz też nie posiadał. Ludzie korzystali z tego jakby było to dobro wspólne. Nikt nawet nie pomyślał o tym, by zająć lub kupić tę ziemię. Ludzie, którzy przybyli tutaj, przeważnie stracili cały swój dobytek i czasem nawet rodziny, więc nic dziwnego że chcieli tylko odetchnąć od tamtych wydarzeń i zapomnieć o nich jak najszybciej.
Wioska była praktycznie pusta. Dzieci beztrosko bawiły się w chowanego po wiosce, natomiast kobiety albo robiły porządki w domu, albo doglądały miejscowych pól uprawnych, mniej więcej po przeciwnej stronie dołów z gliną, około 200 sążni od wioski. Pola znajdowały się akurat na tym zboczu z prostej przyczyny, to zbocze było od południa, więc plony dłużej mogły kąpać się w promieniach słonecznych.
Sama wioska nie przedstawiała zbyt wysokich standardów. Widać było, iż większość domów była prowizoryczna i budowana w pośpiechu. Dopiero zaczynano budować coś porządniejszego, lub konstrukcja zostawała przebudowywana i wzmacniana. To tłumaczyłoby leżące przy każdym domu narzędzia i deski. Przy niektórych domach pracowali mężczyźni, którzy nie mogli pracować w dołach, z powodu swojej ułomności wynikającej ze starego wieku, ran z wojen, lub zbyt młodego wieku. Tak też starsi, młodsi i kalecy pracowali przy domach gdyż czas naglił. Za paręnaście dni mógł spaść pierwszy śnieg, a większość dachów mogła tego nie wytrzymać. Wydawałoby się że starsi i ofiary wojny nie były dobrym materiałem na pracowników przy wznoszeniu domów, jednak nie należy zapominać o doświadczeniu. Większość z nich była przecież w wojsku, cześć z nich nawet projektowała fortyfikacje. Tak też oni zajmowali się głównie stroną teoretyczną przedsięwzięcia jak i przygotowywaniem materiałów do budowy, które zakupione były od pobliskiego miasta w zamian za glinę, może nie deficytową i dużo wartą, lecz też nie bezwartościową.
Gdzie jest glina, tam też są piece do jej wypalania. Trochę na skraju wioski stał duży piec, gdzie pracował miejscowy kowal, jak i miejscowy wypalacz gliny. Piec stał na skraju wioski z prostego powodu. Domy były drewniane, a piec jest źródłem ognia, nie zawsze dającego się ujarzmić. Kowal wyrabiał głównie narzędzia dla rolników i wydobywających glinę, ale przepaska na oku i ciało pokryte bliznami świadczyło o tym, iż wcześniej raczej wykonywał bardziej niebezpieczne narzędzia. Obok miejscowy mistrz gliniarstwa tworzył swoje kolejne dzieło, dzban na wodę dla stojącej obok kobiety.
Wszystko to sprawiało wrażenie, że ci ludzie nie tylko jakby nie znali wojny sprzed paru miesięcy, ale też byli tu od lat.
"To do wieczora ta spasiona jędza nas nie wpuści. Do jasnej kurwy i stu gwardzistów! Idę się napić? Idziesz ze mną, Garazgrim?" zapytał krasnolud. "Witaj madame, jestem Manfred, słynny bard nizioł do twych usług. Może mógłbym zaprosić panią do mojego domu niedaleko? Taka dama nie powinna długo stać w tak niekorzystnym klimacie na dworzu. Potrzebuje pani też godnego towarzystwa, może pan nam jego dotrzyma, szlachcicu Hans?" Zapytał kłaniając się w pas i zdejmując swój kapelusz z piórkiem wyglądający jak mały herubinek niziołek.


Edit: mocny edit z opisem wioski, będzie na dniach jeszcze mocniejszy edit tego posta, jak i reszty. popodkreślam ważne wydarzenia i takie tam, ogólnie forma i tresć.
Przypominam ze została zniesiona kolejność na prośbę niektórych, piszę kto pierwszy ten lepszy.
Proszę też sprawdzać pierwszy post, bo tam będę pisał wszystkie zmiany zachodzące w innych postach i mechanice gry.
Dziękuję za uwagę.
Master Troll

Ostatnio edytowany przez Lord_Wonski (2009-10-03 13:33:28)