RPG

Spowici ciemnością... zniewoleni... trzymani w ciasnocie tych zimnych stalowych cel. Ile to już dni minęło? Znowu jest tak ciemno. Zasypiam... czemu nie mogę ulecieć stad na zawsze? Zatracam się w pustce mojej wzgardzonej egzystencji... Czy jest coś co ukoi ból?


Dzień za dniem,
dzień po dniu,
łamie się kolejny duch.
Zniewoleni,
Wzgardzeni,
Czekamy w naszej sieni...

Z mroku drugiego końca celi wyłoniła się postawna sylwetka młodego mężczyzny.
-Stul dziób kretynie! Chcesz ,żebym Ci ten jęzor urwał! Wystarczy ,że karmią nas tu tym ścierwem! Twojego biadolenia słuchać nie musze! – Mężczyzna rozejrzał się dookoła poczym założył ręce i opuścił głowę – Jak można obłąkanych zamykać z normalnymi ludźmi?! Cholera, mogliby od razu w głowę takim strzelić ! młody mężczyzna odwrócił się w stronę zaciemnionej części celi z grymasem na twarzy. Z mroku wyłoniła się twarz sędziwego mężczyzny.
– Skoro jesteś taki mądry to powiedz jak można zamykać trzy osoby w celi dla dwóch i w dodatku jak można trzymać w tej samej celi szanowanego obywatela z jakimś rzezimieszkiem?
  - Zamknijcie się! Chyba ,że chcecie ,żeby nas wszystkich sondowali zaraz? – Powiedział przerażonym głosem skulony przy wejściu do celi mężczyzna.
Nagle rozbłysły światła, rażąc już przyzwyczajonych do mroku więźniów po oczach. Oświetlenie oznaczało ,że strażnicy niedługo tu będą. Albo to już czas karmienia ,albo znowu biorą kogoś na przesłuchanie…
Niewiele można powiedzieć o tym miejscu. Większość osób nawet nie wie za co tu trafiła. Gdzie jesteśmy? Gdzie lecimy? Co się stanie gdy już dotrzemy na miejsce? Cóż większość z nas stara się nie myśleć nad tym ostatnim. Pewne jest ,że jesteśmy w jakimś archaicznym okręcie z minionej epoki który widocznie robi jako imperialne więzienie. Zasilanie kuleje, gnieździmy się w małych prowizorycznych celach, a o jedzeniu lepiej nie myśleć. Gdyby jeszcze strażnicy byli bardziej ludzcy. Rozumiem pilnowanie by więźniowie nie uciekli, ale to? Na co te wszystkie tortury? Katorga… Czy władze wiedzą cokolwiek z tego co tu się dzieje? Kim w ogóle są Ci drudzy? Żołnierze są po to by nas pilnować, ale Ci w czerwieni… mam dreszcze na samą myśl o nich. Gorszego piekła człowiek chyba nie może sobie wyobrazić.

Czego imperium chce od nas wszystkich? Nikt nie ma pojęcia. Jest tu taka zgraja indywidualności ,że aż ciężko uwierzyć w to ,że wszyscy tu mogą mieć coś ze sobą wspólnego. Słyszałem ,że jest tu kilku dawnych członków parlamentu, są tu weterani wojny klonów, pełno tu morderców, złodziei… najgorszych szumowin. Obiło mi się o uszy ,że jest tu nawet dziecko które myślą przesuwa przedmioty, ale to już chyba bzdura. Kto by wierzył w takie brednie?

Nagle wszystkie szmery niosące się po celach ucichły. Nawet myśli zamarły gdy mroku ciągnącego się korytarza wyłonił się żołnierz. Wszyscy wypatrywali czy ze szturmowcami wejdzie też postać w czerwieni. 

Ku uldze wszystkich więźniów okazało się ,że tylko piątka imperialnych weszła korytarzem. Rozejrzeli się oni po celach widocznie sprawdzali czy sytuacja jest w normie. Cisza stawał się nie do zniesienia aż do momentu gdy jeden ze szturmowców zaczął zdawać raport. Pozostała czwórka otworzyła pierwszą cele z lewej.
– Więźniowie pod ścianę natychmiast! – powiedział szturmowiec – Będziecie podchodzić pojedynczo z rękoma za głową! Jeśli którykolwiek z was będzie starał się coś wywinąć rozstrzelamy całą cele. Wyrażam się jasno?! – Imperialny odwrócił się, spojrzał w głąb korytarza i dodał – To tyczy się was wszystkich więc radze zapamiętać!
Pierwszy więzień podszedł. Widać było strach w jego oczach. Jednak szturmowiec jedynie nakłuł go jakimś dziwnym urządzeniem. Tak samo zrobił z pozostałą dwójką.
– 2300, 2730, 2520… możemy iść dalej – Powiedział szturmowiec.