RPG

Ryan Cornstalk jak co rano, od kiedy miał możliwość spać w nocy, doczłapywał się do łazienki jako pierwszy ze swojej ekipy. Zanim otworzył oczy pogładził się po trzydniowym, czarnym zaroście na brodzie, przebiegł palcami po krótko przystrzyżonych ciemnych włosach i uśmiechnął szeroko ukazując na wpół pękniętemu lustru szereg lśniących bielą zębów- coś niespotykanego w dzisiejszych czasach, gdzie ciało człowieka, nawet dwudziestosiedmioletniego,  było zazwyczaj tak zdrowe, jak powietrze otaczające Askalon.

Ryan był przyzwyczajony do codzienności. Nie walczył z nią. Jadł co mu dawali. Walczył z kim i kiedy kazali. Ale nawet on stracił uśmiech na twarzy kiedy otworzył oczy i zobaczył na wpół zrujnowana łazienkę, która była starsza prawdopodobnie od jego świętej pamięci pradziadka, a z kranu poleciała woda o lekko brązowawym zabarwieniu- oczyszczana była tylko woda bezpośrednio przeznaczona do picia. Odruchowo przemył twarz czując na wargach delikatny posmak zgnilizny. Zrezygnował z golenia się. Odwrócił się na pięcie i pomaszerował w stronę drzwi i swojego pokoju uderzając przy wejściu głową w futrynę. Zawsze miał problem z zapamiętaniem, że w tym miejscu trzeba się lekko schylić. Wyraźnie drzwi były budowane dla ludzi o mniejszej posturze. W końcu nie każdy miał dwa metry wzrostu i był tak potężnie zbudowany. Zresztą właśnie przez to już od dzieciństwa Ryan miał problemy ze zdobyciem ubrań w swoim rozmiarze. Dlatego kiedy już jakieś zdobył dbał o nie jak o największy skarb. W całym Askalonie trudno było znaleźć kogokolwiek kto utrzymywał by swoje buty i mundur w tak idealnym stanie, jakby nie trwała właśnie wojna.

Kiedy nadano komunikat o stawieniu się w sali odpraw oddziału 45-N i z sal obok dobiegać zaczęły ciche stękania, Ryan już wiązał buty i sprawdzał czy wszystko miał przy sobie. Nie mógł się nadziwić, że po tylu nieprzespanych nocach pełnych walk niektórzy nie mogli się wyspać- on spał jak zabity.Może się przyzwyczajam- uśmiechnął się pod nosem, ukrywając to pod chustą, którą zakładał na twarz aby nie czuć smrodu powietrza na zewnątrz. Sprawdził górną kieszeń koszuli. Cygaro tkwiło na swoim miejscu. Kiedyś marzył o tym żeby wypalić je jak wygra. Jak będzie mógł spokojnie wyjść 'na zewnątrz' w świetle księżyca. Już w to nie wierzył, ale i tak dalej wmawiał kolegom z drużyny, że cygaro jest Kubańskie. Nikt nie dawał temu wiary, ale żadnej ze stron to też nie zrażało.

Do pokoju wszedł Cassidi. Cztery lata młodszy brat zrobił głupią minę widząc brata gotowego do wyjścia. Ryan przymrużył tylko swoje brązowe oczy żałując w duszy, że nie zdążył spytać rodziców o to, czemu nadali jego bratu tak durne imię. Zaraz potem przypomniał sobie też inne rzeczy. Jedyne co powodowało u niego lęk to strach przed tym, że coś może stać się jego braciszkowi. Dlatego zawsze gdy stali na murach był przy nim. Właśnie dla niego udoskonalał broń, tak aby była jeszcze bardziej niezawodna. Dzięki temu jeszcze żyli. I dlatego zostali wybrani do drużyny zwiadowczej. We dwójkę nic nie mogło się im oprzeć. Przynajmniej jak dotąd. Ale z poza murów wracało niepokojąco mało ludzi. Właściwie to wszyscy, ale mało kto żywy. Ryan zrobiłby wszystko żeby nie pozwolić bratu iść na tę misje, ale wiedział też, że Cassidiego nie dałoby się utrzymać w ryzach tak łatwo. Nie miał wyjścia. Dalej musiał go chronić za wszelka cenę. Jego życie nie miało dla niego takiego znaczenia. Ale życie młodego...
-Chodź. Chyba nas wołają- powiedział, po czym uśmiechnął się szeroko i przywitał brata kuksańcem w ramię.-Prowadź mistrzu....

Tuż po wyjściu z sali odpraw Cassidy zaserwował Ryanowi profesjonalną "czapę" doskakując do niego i zginając mu głowę w dół. To za tego porannego kuksańca ty mięśniaku sterydowy - ostatni wyraz wypowiedział wywalając na całą długość swój język w łobuzerskim geście. Ktoś z zewnątrz mógłby pomyśleć, że się nie znoszą, ale było wręcz odwrotnie. Tylko jak to faceci (szczególnie bracia) lubili sobie dogryzać i się nawzajem zaczepiać. Wszyscy ich znajomi wiedzieli że ta dwójka była nierozerwalna. W końcu tylko dzięki temu udało im się tak długo  przeżyć na murach.
Nie wiem jak Ty, ale skoro za 24 godziny fundują nam wycieczkę pod tytułem "poszukujemy jakiegoś gówna, które nawet nie wiadomo czy istnieje za to większość z nas nie wróci" to ja idę się zabawić. Jeśli jest możliwość że już tu nie wrócę to chcę mieć przynajmniej trochę dobrych wspomnień. Może uda mi się zaprosić Judy na wieczór - zakończył zdanie znaczącym mrugnięciem. A i jeszcze jedno -  obudź mnie rano troszkę wcześniej, chciałbym przyjrzeć się temu cacku które nam dają. Pamiętasz Boba? To ten którego nieśliśmy chyba z 50 razy do domu bo sam nie był w stanie dojść tam po imprezie. Teraz on wydaje sprzęt w zbrojowni. Myślę że jak go ładnie poprosimy, to pozwoli nam rzucić okiem. Jimmy Beam pomoże go przekonać. Dołącz do mnie później dobra? Zobaczysz będzie świetnie, Tobie też trochę luzu się przyda. I nie musisz się o mnie martwić, obiecuję się nie wdać w żadną bójkę, poza tym jestem już duży i silny, sam sobie wiążę buty i w ogóle. Na razie!  . Z wielkim uśmiechem pożegnał brata i pognał przed siebie po drodze zahaczając o paru innych żołnierzy z Jango 3 i pozotałych. Kilku z nich z radością się do niego przyłączyło, reszta obiecała dołączyć w dłuższym lub krótszym czasie. To była chwila kiedy przez moment można było obserwować dawnego Cassidiego - promieniującego energią, duszę towarzystwa. Jakiż kontrast w porównaniu z dzisiejszym...

Ostatnio edytowany przez HaroldZolter (2009-09-04 13:12:20)

Cała jednostka dostała przepustki.

Wszyscy wybiegli do pubów, burdeli lub swoich ukochanych.

Każdy dostał po pliku kredytów na drogę. "Prezent od armii". Z radoscią na twarzach rzucili się w wir hulanek, byleby nie mysleć o tym co ich czekało.

Cassidy spędził czas z Judy, Ryan.. cóż, Ryan miał inną pannę na podorędziu, i nie omieszkał skorzystać z zaproszenia. Dobrej gorzały nie ma co żałować tylko wlewać w gardło, jak mówili w barakach. Noc mijała, jakby jutro miało nie nadejsć...

Poranek zastał zaspanych, zmęczonych żołnierzy w barakach (przynajmniej większosć). O godzinie 14 sierżant wparował do kwater i nakazał wszystkim stawić się w zbrojowni po odbiór sprzętu, co cały oddział skwapliwie wykonał.

Na miejscu otrzymali swoje standardowe wyposażenie: pistolet dwunastostrzałowy PPK-58 na naboje magnum, kilka granatów plazmowych i burzących, poręczny miecz z ostrzem o napięciu wystarczającym by usmażyć niejeden Worek, mundur z wbudowanym egzoszkieletem oraz okulary bojowe (z kilkoma trybami: przeciwsłonecznym, noktowizorem oraz termowizjerem) plus niesmiertelne grzybki jako prowiant.

Wszyscy czekali aż otrzymają nowy model karabinu, gdy do sali wkroczyła wysoka, odziana w biały laboratoryjny płaszcz kobieta, a za nią kilku szeregowców taszczących skrzynki.

- Nazywam się dr Roberts i jestem odpowiedzialna za przedstawienie państwu najnowszego osiągnięcia naszych laboratoriów - nie dokończyła, gdy przerwały jej gwizdy gawiedzi patrzącej bardziej na jej długie nogi niż na swoje nowe gnaty - karabinu MF-55. Pozwoli on wam znacznie ciszej i szybciej eliminować truchła, gdyż nie używa w ogóle prochu do wystrzału. Nie ma eksplozji - nie ma odgłosu. Opiera się na dawno już odkrytej technologii pola magnetycznego, jednakże dopiero ostatnio postępy pozwoliły zamknąć działko w tak małej przestrzeni. Używając tego karabinu pamiętajcie, że jest bezużyteczny w obecnosci silnych pól magnetycznych, jak chociażby nasz mur forteczny (stąd też dopiero teraz przechodzi chrzest bojowy). Naboje to te osmiocentymetrowe sruty - tu pokazała przykład naboju - które wystrzeliwuje z bardzo dużą szybkoscią i precyzją. Jest bardzo odporny na warunki srodowiskowe - wnętrze jest zaizolowane, więc woda, piach i inne trudnosci nie stanowią kłopotu dla tego modelu.

Przekonacie się że jest bardzo skuteczny w walce - powiedziała, po czym skinęła głową na szeregowych, by otworzyli skrzynie - każdy z was otrzyma po jednej sztuce. Powodzenia tam, na zewnątrz i obyscie wrócili cało - powiedziała, po czym niespiesznym krokiem wyszła.

Oddział szybko rozdysponował pomiędzy siebie karabiny oraz resztę sprzętu, po czym otrzymał rozkaz, by ruszyć na lądowisko. Szybko udali się na szczyt muru specjalnymi windami osobowymi. Widok ze szczytu jak zwykle był niesamowity. Jak okiem sięgnąć czarna od eksplozji i ognia ziemia, zniwelowana setkami pocisków artyleryjskich orających ją od lat. Ciał na równinie było niewiele, codziennie palono je napalmem, by nie pomagały następnym szturmom w postępach.

Transportowce już czekały. Trzy wielkie, czterosilnikowe smigłowce - po jednym na każdy róg pojazdu na długich wysięgnikach, a spod oraz po bokach spozierały lufy poczwórnych dział. Obok stały trzy pojazdy kroczące, dwukrotnie wyższe od człowieka trzynożne mechy wsparcia piechoty z potężnymi sprzężonymi karabinami pod kabiną pilota.

- Bierzemy ze sobą trójłazy, po jednym na oddział! - krzyknął sierżant - po podłączeniu się do komputera pokładowego sciągnijcie sobie wszystkie dane geograficzne i cele misji! - oddział odkrzknął "Tak jest, sir!", lecz nie było potrzeby - wiedzieli dobrze, co mieli robić - Na co czekacie, do transportowców! Jango 1 na lewo, Jango 2 srodkowy, Jango 3 na prawo. Ruchy, ruchy, ruchy! - Wrzasnął, a gdy wszyscy załadowali się do transportowców sam wbiegł do smigłowca Jango 1 i zatrzasnął klapę.

Ryan i Cassidy spojrzeli po sobie. Zaczynała się akcja.

Lot był dosć długi i wypełniony żmudnym oczekiwaniem. Transportowce musiały dwukrotnie tankować w powietrzu przy podstawionych przez Imperium Man oraz siły sycylijskie latających cysternach. W końcu - dotarli. Bridgeport było kiedys sporym miastem z dużym portem. Obecnie było wysepką Imperium Man na Wschodnim Wybrzeżu, bronioną w dużej mierze przez zrobotyzowaną załogę. Na ziemi każdy z oddziałów otrzymał osobne rozkazy. Jango 1 miał wypłynąć z Bridgeport, by od strony oceanu wylądować w Nowym Jorku. Jango 3 miał ruszyć wzdłuż wybrzeża, by uniknąć zwrócenia na siebie uwagi Worków, które zauważyłyby z pewnoscią ich lądowanie w Nowym Jorku, zas Jango 2 miał pozostać we względnie bezpiecznym doku Bridgeport, by w razie potrzeby działać jako oddział wsparcia. Każda grupa miała w swoich szeregach jednego specjaliste od sieci komputerowych, odpowiedzialnego za wydobycie danych z Uniwersytetu. Byli oni kluczowi dla powodzenia misji.

Po szybkiej reorganizacji, oddziały ruszyły, a Ryan i Cassidy, razem z resztą, jedenastoma członkami oddziału, weszli w zniszczone, zrujnowane resztki dawniej trzystutysięcznego miasta. Łazik kroczył zaraz za nimi, gdy szli równo dawniej dużą, dwupasmową arterią w stronę autostrady idącej na południe. Dowódca szedł w srodku formacji, zaraz obok niego żołnierz z radiostacją zapasowego zasięgu (awaryjną miał łazik). Wewnątrz oddziału łącznosć zapewniał wbudowany w uniform nadajnik i mikrofon, jak również słuchawka połączona z okularem. Czekało ich ładne paręnascie kilometrów marszu przez zdewastowany teren zabudowany, dawniej wielką aglomerację sięgającą Philadelphii.

Podróż mijała spokojnie, a słońce wciąż znajdowało się wysoko na niebie (bardziej przejrzystym niż w Askalonie), gdy natrafili na pierwsze niepokojące slady obecnosci Worków - plamy mazi i wydeptane w betonie dziury po ciężkich jak uderzenie młota krokach Worka. Oceniali swoje znaleziska nieswiadomi zagrożenia, które spadło na nich dosłownie jak grom z jasnego nieba. Na nieboskłonie zaczęła się formować czarna, pulsująca chmurka. Chmurą tą było gigantyczne stado kruków, które akurat dostrzegło maszerujących żołnierzy, i ruszyło im na spotkanie.

Ostatnio edytowany przez Grumnir_Obcisłousty (2009-09-06 16:59:07)

Ryan spojrzał na nadlatującą  chmarę odciągając zawleczkę od swojego granata plazmowego. Boicie się tych ptaszków chłopcy?- zważył w dłoni ściskany przedmiot i poczekał chwilę- Ja mam większego!- Wrzasnął śmiejąc się w głos, a granat poleciał z niewiarygodną siła w grupę rozwrzeszczanego, czarnego pierzu. Chłopaki zatkali uszy patrząc na starego Cornstalka jak na wariata. W momencie gdy pocisk zniknął z ich oczu, okolicą targnął silny wybuch, czyniący poważne straty w kruczych szeregach. Na ziemię spadł czarno- czerwony deszcz.

Ryan uśmiechnął się szeroko i złapał pod boki.I co chłopaki? Nie mówiłem że łatwo pójdzie? Ze mną przeżyjecie- jego mina zdradzała nadzwyczajny wręcz podziw do własnych pomysłów. Nie trwał on jednak zbyt długo, bo z opadającej właśnie chmury wyłoniła się kolejna, jeszcze większa fala ptactwa.  Oddział otworzył ogień ze swoich nowych karabinów, a trójnóg ze swojego wielkiego działa.Teraz zbiorą się tu wszystkie worki z okolicy pięćdziesięciu mil- przemknęło Ryanowi przez myśl. Wiedział też, że używana przez jego kompanów broń będzie skuteczne  tylko dopóki ptaki nie dolecą na bliższy dystans, czyli jakieś siedem i pół sekundy, więc od razu wyciągnął swojego dwunastostrzałowca. Poczekał aż się zbliżą i strzelił. Pierwszy dostał w głowę i jakby zatrzymał się w miejscu, na chwilę przed tym, jak spadł na ziemię. Drugi dostał w skrzydło i zapikował w dół. Trzeci, czwarty i piąty- wszystkie spadły martwe na ziemię wyczyniając w konwulsjach dziwne akrobacje. Było ich jednak zbyt wiele. Następny był zbyt blisko i Ryan ciął go mieczem trzymanym w drugiej ręce na odlew, a dwie części ptaka opadły z cichym plaśnięciem u jego stóp. Siódmy dostał kolejną kulkę, przy czym Ryan obrócił się na pięcie powodując, że ósmy chybił go i wbił się z rozpędu dziobem w ziemię, a dziewiątemu odcinając głowę. Jest ich za dużo- jak na złość przeciwników zdawało się być coraz więcej.Braciszku jak mnie słyszysz? Powtarzam: jak mnie słyszysz? Osłaniaj trójnoga, zdaje się, że ma kłopoty. Dziobate się chyba na niego uwzięły a i ja nie mam tu nielekko, wiec nie mogę dołączyć. Tylko nie wychodź ze swojej kryjówki. Powtarzam: nie wychylaj się!- Dziesiąty i jedenasty nawet nie poczuły zagłębiającego się w nie ostrza...

Podróż stawała się coraz bardziej męcząca i przygnębiająca. Nowy Jork był niegdyś pięknym miejscem, neogotycka rewolucja architektoniczna przyniosła mu bogactwo zdobień, figur i posągów, czyniąc to miasto majestatycznym i urokliwym. Teraz resztki dawnej chwały, zaścielały ulice w postaci niezliczonej ilości szkła, gruzu, powykrzywianych w agonii prętów zbrojeniowych, wywróconych stołów i krzeseł z dawnych kawiarni oraz resztek pomników, którym pomarańczowa barwa zachodzącego słońca nadawała pełen nostalgii kolor rdzy. Zaiste przygnębiający widok. Tym bardziej że to już nie wróci...

Cassidy lustrując jedno z miejsc gdzie niegdyś zapewne znajdowała się restauracja prychnął z pogardą.
Teraz w naszej "cudnej" norze możesz liczyć co najwyżej na frytki czy kotlet z tego pieprzonego grzyba. Ile bym dał za świeży pieczony kawał mięsa i pyszną sałatkę do tego... Rozważania przerwały mu narastające kawałki gruzu.

Kiedy dotarli na miejsce na niebie panował zmrok. Łazik skanował teren przed nimi dwoma słupami reflektorów. Żołnierze pozostali ukryci za zasłoną ciemności. Dość niespodziewanie ulica w tym miejscu została zawalona kawałkami gruzu tworzącymi miejscami półkola, zupełnie jak gdyby ktoś ustawił barykady do obrony. Właściwie to zostały z tego zwietrzałe resztki i kratery, zapewne po pociskach i granatach. Mimo wszystko sforsowanie jej zajęło oddziałowi trochę czasu. Najtrudniej było z łazikiem, ale zamontowana z przodu wyciągarka stanęła na wysokości zadania. Gdy wszyscy znaleźli się po wewnętrznej stronie muru z gruzu, potwierdziły się przypuszczenia co do roli resztek jako barykady - we wschodzącym świetle księżyca zalśniły ludzkie kości odziane w resztki mundurów wojskowych. Czar nostalgii prysł - Cassidy zdał sobie sprawę, że tkwią po uszy w wieeeelkim śmierdzącym gównie.

Spojrzał w górę, prawdopodobnie dostrzegł to równocześnie ze wszystkimi, gdyż zjawisko było zaiste niezwykłe. Przed sobą mieli stary może 35 piętrowy wieżowiec, który mimo wojny zachował się w całkiem niezłym stanie, jeśli nie licząc ziejących dziur po szybach w oknach i kilkunastu ubytków w ścianach. Prawie na samej górze z jednego z okien sączyło się światło. Nie tak silne jak dawne lampy ale na tyle mocne że można je było dojrzeć ze sporej odległości. Zupełnie jak gdyby cierpiący na bezsenność człowiek, wciąż zajmował się swoimi sprawami, na przekór budynkowi pogrążonemu we śnie. Tyle tylko że wieżowiec pogrążony był w śnie już od bardzo, bardzo długiego czasu...

Cassidy ujął w dłoń komunikator i powiedział nieco przyciszonym głosem do dowódcy:
To jak? Wchodzimy?
Tuż po tym w powietrzu rozległo się szczęknięcie odbezpieczonej broni.
Zaczyna się robota...

Ciekawe czemu dowódca odezwał się do ciebie a nie do mnie Cassidy... O ile pamiętam jestem starszy.- Ryan zmarszczył brwi i uśmiechnął lekko pokazując, że chętnie się z młodszym bratem chwile podroczy. Przystanął na chwilę widząc jego wyraz twarzy,a jego własne rysy nagle stwardniały.-Też to słyszę- głos zniżył do szeptu.-Idziemy powoli w tamtym kierunku- przerwał na chwilę-JA idę z przodu-dla wzmocnienia efektu wycelował palcem w swój tors.-A TY bracie pilnuj tyłów. Rozumiesz?-Cassidy nie wyglądał na zadowolonego i wykonał w powietrzu kilka dziwnych gestów.-Nie, nie użyjemy teraz granatów-odpowiedział Ryan robiąc zrezygnowaną minę-nadaj przez radio, że coś tu jest, tylko po cichu i chodź lepiej za mną-powiedział i ruszył powoli przed siebie starając się omijać kawałki szkła i innych śmieci leżących pod nogami...

Bracia powoli mijali boksy biura, mijając leżące gdzieniegdzie szkielety obdarte do kości. Łkanie dochodziło wyraźnie z jednego z ostatnich boksów, znajdujących się pod przeszkloną ścianą. Poza odgłosami kobiecego szlochu w biurze było upiornie cicho, słychać było jedynie miarowy stuk obijającego się o szyby kabla, zwisającego gdzieś z wyższych pięter. Widoczność była dość dobra, ale słońce już prawie zaszło i jedynie ostatnie promienie rozświetlały sufit pomieszczenia. Podeszli pod sam brzeg boksu, teraz wystarczyło już tylko zajrzeć do środka, by sprawdzić kto się tam znajduje...